- Jaka wolałabyś być: ładna i głupia czy brzydka i mądra? - zapytała rano jeszcze przed śniadaniem moja piętnastoletnia córka. Odpowiedziałam, że jednak brzydka i mądra. Pomyślałam, że mądra osoba może pomóc sobie i wszystkim w koło. Że jednak rozum. Ale szkoda mi się zrobiło tej urody. Każdy chce być ładny. Pytanie nie dawało mi spokoju prawie przez cały dzień, aż zadałam je moim kumpelkom w pracy. Popatrzyły na mnie podejrzliwie wietrząc w tym jakiś ohydny podstęp. A potem zaczęły się rozważania (to znaczy rozkminianie) - a po co to stawiać takie kontrasty..., a czy nie można tak trochę tego i trochę tego.., a właściwie to co mam na myśli..., a jak wławściwie mają myśleć o sobie...Zajęło nam to prawie godzinę cennego czasu pracy. Śmiechu było przy tym mnóstwo. Stwierdziłyśmy, że tak to w ogóle nie można, a co to właściwie znaczy "ładna", przecież to pojęcie względne itp. itd. Stwierdziłyśmy także, że jesteśmy zbyt dojrzałe na takie proste pytanie.
Dzieciaki w szkole nie miały problemu z odpowiedzią. Wybrały, że lepiej być ładną i głupią, ponieważ uroda się liczy i z urodą w życiu łatwiej. Nie dały się przy tym przekonać argumentem, że uroda przecież przemija, a mądrość nie. Eh, młodość!
Ha! Ale co tu dużo dywagować - jedna z nas (kumpelek) powiedziała, że może jednak ładna i głupia, bo może nie byłaby aż tak bardzo głupia. Niezłe, prawda?
Piękno nosi się w sobie, nie na zewnątrz. I każdy na swój sposób jest piękny. Ale nie każdy mądry...
OdpowiedzUsuń