Niewidoczna Czterdziestka

Wiele rzeczy działo się już w wielkim mieście. Był sex w wielkim mieście, była rodzina Talków w wielkim mieście, są piosenki o wielkim mieście, są samotni w wielkim mieście. A ja chcę powiedzieć, że są czterdziestki w wielkim mieście. Jest ich bardzo dużo! Są śliczne, zadbane, zaradne, wesołe, pracują, wychowują dzieci, prasują koszule swoich mężów, kupują kartofle i karpia na święta, lubią czerwone wino i dobrą książkę do poduszki (bo w ciągu dnia przeważnie nie mają czasu), sprzątają, gadają długo przez telefon z przyjaciółką lub z matką, żalą się siostrze, płaczą po raz kolejny oglądając ciągle tę samą komedię romantyczną, uczą się, aby utrzymać się na rynku pracy, marzą o podróżach, zakochują się irracjonalnie i bez sensu, randkują ..... Tak, jest ich bardzo dużo, jest ich pełno w wielkim mieście. Ale kto je widzi? Ciągle czytam w mądrych gazetach, że kobiety po czterdziestce są niewidoczne... znikają... są niezauważalne na ulicach. Niezauważalne przez kogo? Przez dwudziestolatków? Kto po czterdziestce o to dba? Tak, tak wiem jak to wygląda w oczach młodych ludzi. Dobrze pamiętam co pomyślałam, gdy moja mama wspomniała, że chyba kupi sobie nowy płaszcz. Miałam wtedy siedemnaście czy osiemnascie lat, mama jest ode mnie starsza tylko dwadzieścia sześć lat. Pomyślałam wtedy, po co jej płaszcz - przecież jest taka stara. Na szczęście zawstydziłam się już wtedy tej mojej niesprawiedliwej myśli i do dzisiaj jest mi wstyd.

Dzisiaj ja jestem kobietą po czterdziestce. Mam nastoletnie dzieci - widzę jak pobłażliwie uśmiechają się. Ale ja się nie dam! Mam (no, trochę więcej niż) czterdzieści lat. I kocham żyć....

Kupiłam sobie dzisiaj modne czarne spodnie - czuję, że wyglądam sexy....